Page 19 - Navidenou-Arzhang No 24

‫دورۀ اوّل‪ ،‬سا ِل سوّم‪ ،‬شمارۀ ‪ ،04‬خرداد و تیر ‪2422‬‬ ‫ارژنگ دوماهنامۀ ادبی‪ ،‬هنری و اجتماعی نویدنو‬

‫به دیگر بیان‪ ،‬شاعری را ُگردِ سَرافرا ِز اد ِب سرزمینمان میدانیم که رسال ِت خود را به عنوان سازنده تاریخ‪ ،‬ن ّقا ِد‬

‫واقعیتِ موجود و برانگیزاننده ُامید به تح ّول در دلِ مردم بازشناخته و این راهِ مقدّس را پیموده باشد‪.‬‬

‫مهرگان میگوید‪" :‬ردّ ِپای این غولِ بیعضُله در میه ِن ما با شعرِ رودکی که زی ِر سقفِ سُربی و کوتاهِ زمانه خود‬
‫عدال ِت مفقودشده را استغاثه میکرد و نومیدانه آن را از خداوندگارانی(که نمیدانند ا ّما میتوانند) میطلبید‪ ،‬آغاز‬
‫میشود و تا دفت ِر شعرهای سیاوش کسرایی ادامه مییابد‪ .‬کسرایی آخرین وار ِث این سُلالۀ رَنج وُ ِدهشَت ُو مُژده‬

‫است‪".‬‬

‫کسرایی با چیرگی خا ّص ِ خودش این معنی را به نظم در میآورد و در آذر ‪ 0221‬نوی ِد تولّدی پُربار را‬
‫میدهد‪ .‬او در ‪ 0221‬خبر می دهد که‪" :‬پس از من شاعری آید"‪ ،‬و ‪ 21‬سال بعد در شهریور ‪ ،0261‬او‬

‫این شاعر را مع ّرفی میکند و میگوید‪:‬‬

‫که شع ِر من‬

‫بیپیرایۀ وزن ُو واژههای فاخِر‬

‫با رِدای سُرخ به کوچه وُ میدان میزند‪...‬‬

‫مهرگان به درستی میگوید که کسرایی "آخرین وار ِث این سُلالۀ َرنج وُ دِهشَت ُو مُژده" است‪ .‬یعنی ُسلالۀ شع ِر‬
‫اعتراض و تحوّل‪ .‬امّا کسرایی با صلابت و متانتی که شایستۀ اوست‪ ،‬خود را سرسلسلۀ ُسلالۀ تازهای نیز میداند‪:‬‬

‫ُسلالۀ شعرِ آگا ِه سوسیالیستی‪ .‬او میسراید‪:‬‬

‫و من‬

‫سرسلسلۀ آن گویندگانام‬

‫که شعر را در مزرعه میرویانند‬

‫در کارخانه میسازند‬

‫و در کوچهها میخوانند‪.‬‬

‫کسرایی رسال ِت این شعر را بهوضوح تصویر میکند‪:‬‬

‫با من طلس ِم دیوِ دراز ُعمر میشکند‬

‫با من دخترِ غمگی ِن افسانه‬

‫از ایوا ِن پسرِ کدخدا‬

‫و جمله شاهزادگانِ سمند سوار‬

‫به کلبۀ عشق باز میگردد‬

‫آری با من است‬

‫کلی ِد اوّل از چهل کلید ‪08‬‬